Berat Demirci’nin “Bir Çeyiz Hatırası” isimli köşe yazısı;
“Bir Çeyiz Hatırası”
Adamım…
Güngörmüş, günler görmüştü…
Tahsili kemali yerindeydi…
Babası Şark Cephesi´ndeyken haneyi o mamur tutmuş desem tamamdır, gayrısı irfanınıza kalmıştır. Hanımı da kendi de çok uzun yaşadı, göçtü gittiler en netice; ruhlarına şadlık dilerim.
En küçük oğlunun kızı gelin oluyor, çok torun mürüvveti görmüştü ama bir başka keyifliydi. Çeyiz yazılırken o da bir yandan “kıtlama çay” höpürdetiyor, şekeri damağıyla dili arasında dolandırıyordu.
Çeyiz yazılırken herkese lokum yumuşağı tebessümler tevcih etti. Söze hiç karışmadı ama havada uçuşan rakamları duydukça hayretini dudak büzerek, elinin ayasını “Bu ne?” gibisinden defalarca yukarı çevirerek gösterdi. Eşinin de ondan kalır farkı yoktu, arada bir taaccüp içinde bakışıyorlar, kafalarını eğiyorlardı.
Liste bitti; yekûnu 500.000 TL, yazı ile “Beş yüz bin liradır!” diye ilan ettiler. Çeyiz senedini ittifakla bağladıktan sonra şahitlerin imzasına açtılar.
Adamım oğluna dönüp:
─ Oğlum, bu miktarın onda biri bende olaydı eşraf kızları şöyle dursun; damad-ı şehriyârî namzedi bile olabilirdim!
Dedi.
Muhatap evvel oğul, ahir herkes idi…
Gafletine sayın, hanımını bir an unutmuştu…
Hanım aldı sözü:
─ Bunadı oğlum senin baban, doktora göster bir yol! Babamın evinin önünde taklacı güvercin gibi dönüp duruyordu.
Dedi.
Adamım gaf yaptığını anladı, lafı çevirdi:
─ Unutur muyum sultanım! Kafesine konmuşum, yârim de sensin sarayım da sen!
Dedi.
Biri latif idi, öbürü latife…
İkisi de adamımdı.
