Her Şeye Yetişir de İnsan Kendine Geç Kalır
Kahve sevenler çok iyi bilir en iyi kahve bakır cezvede kısık ateşte (hatta közde) ağır ağır pişendir, başında beklersin çok müdahale de etmez işini de içini de karıştırmazsın , yavaş yavaş çöker o dibe sonra köpüklenir yavaştan , sonunda yine kaynatmadan o olduğu haliyle köpüğüyle eşsizz kokusuyla alırsın fincana…
İçimi de enfes bir hal alır böylece..
Şimdi neden bu bir yazıya konu oldu diye düşünenlerin merakını da gidermek adına açıklayalım; elbetteki konumuz iyi kahve nasıl yapılır değildi , hayatta bazen yavaş pişenin hızlıca oluverenden daha lezzetli olduğunu düşünmemiz içindi bu tarif…
Kahve makinalarıyla beraber nasıl ki O lezzeti kaybettiyse Türk Kahvesi işte hayatlarımızda hızlandıkça kaybetti tadını sanki …
Son yılların prangası oldu adeta hızlı olmak yetişmek az zamanda çok iş yapabilmek ,ahtapot misali yaşamak mottosu..
Yazarken bile yoruluyor insan yaşarken elbette yorulacak , elbette yıpranacaktır
Peki ne kadar farkındayız hızlandıkça değerlerimiz ve değerlilerimizden uzaklaştığımızın, hız aldıkça görmez duymaz , hissetmez birer robot haline dönüştüğümüzün..
Kahvenin kokusunu hızlısına tercih ettiğimizden bu yana koşuyoruz sürekli ve koşarken de kaybediyoruz küçük mutlulukları…
Bazen çiğneyip geçiyoruz ayaklarımızın altındaki çiçekleri
Ceplerimizden dökülenlere aldırmadan canhıraş yetişmeye çabalıyor belki de geç kalıyoruz en çok ta kendimize…
Bir dost sesini duymaya vakit bulamıyoruz da saatlerimizi öğlen kuşağı sabah kuşağı programlarına heba edebiliyoruz örneğin…
Yada yediğimiz yemeğin tadını aldığımıza şükretmeyip ne yediğimizi paylaşmayı daha bi önemsiyoruz…
Kendi içimize dönmek yerine başkalarını gözetliyoruz…
Sağlığa varlığa ve darlığa şükretmeyi bırakıyor neden ben? diye isyanları oynuyoruz Rahmete de neden ben demiş miyiz hiç aldırmadan..
Bizi hızlandıran ne varsa çok önemsiyor inceliklerde anlam aramıyor üzerinde durup düşünmüyoruz hiçbir şeyin…
Kadirşinas derlermiş eskiden böyle değer bilen kıymet veren ince fikirli, hayatın tadına vara vara yavaştan yaşayan nahif insanlara…
Tamda şimdi biraz durup yavaşlamanın, kadirşinaslığın, etrafımızdaki güzellikleri de fark ederek yaşamanın, ceplerimizdeki mutlulukları düşürmeden ellerimizle sıkı sıkıya tutunmanın zamanı bence …
Kendimize geç kalmayalım!
Sevgiyle…
