Hikayesi yorgundur bazılarının…Kır saçları, hüzün görmüş gözleri ,vefa değil aksine cefayla yoğrulmuş ömrü, bilinmemiş emekleri ,dolu dolu bakışlarına hapsettiği hüznüyle.. Kırgındır gönülleri vefasızlığa benciliğe hodgamlığa …
Yurdal Epsileli’den “Katre-i Vefa” Adlı Köşe Yazısı
Nasıl yorgunluk olmasın ki yürekte ?
“Vefa “istanbul’da bir semt adı artık derken bile insan , o semtin adını aldığı duygunun dahi vefa dan olduğunu unuturken!!!
Vefayı anlatayım derken bu derece vefasızken…
İnsan nisyan (unutmak) ile maluldür derler ya büyükler hakkını vermediğimizde söylenemez doğrusu…
Birer birer kayan yıldızlar misali unuttuğumuz değerlerimizden biri “vefa”…
Kıymet vermek , değer bilmek aldığını hissettiğini yaşadığını unutmamak …
En zor anlarında yanında olanı da en mutlu zamanlarını paylaşanları da akıldan çıkarmamak…
Varlıkta da darlıkta da senle olanı sende kalanı bilmek…
Vefa insana yakışır kimse taştan börtüden böcekten beklemez elbette!!
Ama en çokta insandır sanki bîvefa öyle değil mi???
Dünyaya yaratılır ilk kulluğu unutur , sonra ana babayı unutur , aynı karında yattığı kardeşi unutur ,güldüğü ağladığı dostu unutur ,yari yareni unutur evladı olur oda ilk onu unutur…
Bu sarmal böyle işte sürüp gider..
Vefa daima unutulur ,daima ötelenir ,daima katredir hakkına düşen ; azıcık azıcık salınır da yağmaz bir türlü coşkuyla sağanak sağanak..
Kendine bile cimridir..
Yaşayan ölülerle dolar zaman sonra insanın gönül mezarlığı …
Nefes alırlar hayattadırlar da çoktan gömülmüşlerdir ait olduklarını sandıkları yerde, unutulduklarından bîhaber…
Vefa önce yaradana sonra yarattıklarına yakışır!
Vefasız olursa insan demenin ne gereği var ki hayvan dahi olamaz, onlara hakaret olur zira bu sıfat!
Sahibi öldüğünde mezar başında yatan nice köpekler biliriz çünkü..
Peygamberimizin eşi Haticeye vefası sadece o hayattayken değil kendisi hayattayken ölünceye dekti!
Bize örnek olsun diye gönderilmiş Müstesna insan vefanın en nahif halini de göstermiyor mu?
Vefa “bilmektir “ değeri ,verileni ,çekileni, feda edileni …
Oysa bilmemek yorar hem bilinmeyeni hem bilmeyeni …
Gönlü yorulur bedeninden çok …
Bilmemek kırar bilmemek acıtır vefalı yürekleri..
Bir ömrü harcayınca insan geriye dönüp baktığında “bilme”ister sadece ,azıcıkta olsa vefadır arzuladığı..
Zira insanı en acıtan şey cefa görmesidir vefanın yerine ,sevdiklerinden eşinden dostundan kardeşinden …
Emeğin unutulup değersizleştirilmesidir onu cam misali parçalara ayırıp kıran..
Hülasa sadakattir vefa imandandır, kişinin vaadine ahdine yaşadığına sadık kalmasıdır, unutmamaktır, inkar etmemektir, değer kıymet bilmek tercih etmemektir …
Sevene vefa gerektir vesselam
gayrısı vebadır!!!
Selam Olsun Vefa Bilen Yüreklere…
Büyük Sivas Haber
