Osman Çelik’in “2 Temmuz Ortak Acımız” isimli köşe yazısı;
“2 Temmuz Ortak Acımız”
Yaşamın omuzlarımızdaki ahengi, bir diğerinin ahengi ile bütünlenince anlamlıdır…
Siyahı alabildiğince güzel kılan, beyazın yekpare sevdasıdır. Beyazı, kar dağları gibi ihtişamlı kılan da siyahın onun yanında durmasıdır…
Dünyayı algılayışımızı güvence altına alan, bizim gibi düşünmeyenlerdir. Farklı düşünceler, farklı bakış açıları içinde en özgün fikirler doğar öteler ötesine…Farklılıklarımız zenginliğimizdir…
Alem, değişik düşüncelerin artması ile güzeldir. Nasıl ki siyahı anlamlı kılan beyaz, beyazı anlamlı kılan siyah ise…
Bu kadim topraklar, farklılıkların sığındığı korunduğu abı hayat olmuştur asırlardır…
Hangi görüşe, hangi düşünceye sahip olunursa olunsun, insan olma erdemi her düşüncenin bir üst değeri olarak seyri suluk etmiştir…Yaşam senin gibi düşünmeyenlerle kıymetlidir… Senin fikrine değişik fikirler katma ile anlamlıdır…
Zıtlıklar olmasa, bizi boğan tekdüzelik çekilebilir mi hiç?
ANADOLU gibi can dan özge bir can olan, bu diyarlara, hiç kan ve göz yaşı libası yakışır mı?Her ne sebeple olursa olsun, bir damla kanın, bir damla gözyaşının dökülmesini, hangi yürek kabul edebilir?Hangi kelime, hangi ağıt, hangi yüreğin tam ortasına oturan acı, tarif edebilir hayatının baharında yola gidenleri?
Acı yıllar… 1990´ın karanlık ölüm tiyatroları… Ölümlerin, faili meçhullerin, gözü yaşlı anaların yılları…Hüznün ve ölümün kol gezdiği, gönlü dağlayan ahların gök kubbeyi çepeçevre sardığı kara yıllar.
Acının kaderleştiği, kaderin acılaştığı zamanlar.
Ağuların, aşlara katılıp, gözyaşı ülkelerine sürgün edildiği yıllar…Ölüm kokan seneler, ölüm kokan diyarlar, ölüm kokan hayaller…
Ardı kesilmez karanlık tiyatrolara alet edilmiş binlerce insan. Bilinmez husumetlere, taraf edilmiş yığınlar…Eli kalem tutacakken, eli ekmek tutacakken, avuçlarına acı verilmiş nice insan…
Bu topraklarda, asırlardır kardeşçe yaşayan insanları, ayrı gayrı yapmak için düzenlenen oyun üstüne oyun denemeleri…
Maraş, Çorum, Sivas, Başbağlar… Kardeşi kardeşe kırdırma girişimleri…
Ve Sivas… Karanlık oyun için, önceden kurgulanmış bir şehir. Aynı toprakların insanlarını, bir birine kurban etmek için seçtirilmiş bir şehir…
Dumanlar, ölümler, acılar… Ağıtlar, hüzünler, yarım kalmışlıklar… Kızılırmağa karışan göz yaşı selleri… Hüznün kol gezdiği kara günler…
2 Temmuz Sivas acısı, daha yüreklerde tazeliğini korurken, kanlı ve karanlık ellerin Başbağlar´da da sergilediği ölüm içindeki ölümler…Acıyı kaderleştirme, gözyaşını ayrı gayrı kılma oyunları.
Oysa gözyaşının rengi, milleti, kadını erkeği yoktur… Acısı vardır, yarım bırakılmışlığı vardır, gidipde geriye dönmeyeni vardır…
Yasa bağlanmış yürekleri, karanfil kokularına eş adanmışlıkları, mısralara sığınmış dörtlükleri var. Acının tarifi yok ancak acısı var. İçten içe kor gibi, yıllardır usul usul yananı var…
2 Temmuz ortak acımız…
Başbağlar ortak acımız…
Ne kadar acı içinde ölüm, ölüm içinde acı varsa kendi yüreğimizdedir…
Bir çocuk anasız ve babasız kalmışsa sorumluluk bizdedir. Her bayram gelende, öpecek el bulamamışsa sorumluluk bizdedir. Kara dumanlar, kör kurşunlar alıp götürmüşse onlarca insanı, sorumluluk bizdedir.
2 Temmuz´da Sivas´ta yaşamını yitirenlerin acısı hala içimizde. Bu yas ortak yasımız…
Gök kubbeyi sarsan ağıtlar, bizim ağıtlarımız.2 Temmuz ortak hüznümüz. 2 Temmuz´da yaşamanı yitiren her fert, bizim acı bir kaybımızdır, değerimizdir, geleceğimizdir…
Asırlardır senliğe benliğe mahal vermeyen, bir parça ekmeği bölüşen SİVAS´ta, kardeşi kardeşe kırdırmaya uğraşanlar başarılı olamayacaklar.
Bu ve benzeri acılar bir daha, bu topraklarda yaşanmamalı. Yüzyıllardır, acıyı hüznü, mutluluğu, bir lokmayı paylaşmış insanları, kimsenin ama hiç kimsenin ayrılığa gayrılığa iteklemeye gücü yetmeyecektir…
Bir birimizin düşüncesine, yaşam tarzına,dünya görüşüne saygılı olduğumuz hatta onu koruyup kolladığımız müddetçe insanızdır.
İnsan onuru,insan sevgisi bunu gerektirir…
